The Doobie Brothers (US) De Blauwe Kater Leuven woensdag 08 november 2017 reporter: Steven Kauffmann & photo credits: Anja Cleemput info club: Vorst Nationaal info artiest: The Doobie Brothers © Rootsville 2017

Dit concert was oorspronkelijk voorzien in het Koninklijk Circus, maar het juridische getouwtrek en de patstelling die lopend is tussen Botanique versus Stad Brussel stak hier een stokje voor en dus werd er uitgeweken naar het veel grotere Vorst-Nationaal dat voor de gelegenheid serieus gedownsized was tot een soort van bonbonnière. Best gezellig zo een verkleind halfrond, het gaf het sfeervol ingeklede en verlichte podium iets van een kerststal. Zo mochten we ook een glimp opvangen van het uitstekende voorprogramma : JD and the Straight Shot. Dit bleek een 7koppig gezelschap, uit New York. “ A country blues and roots rock band of its frontman and guitarist, former Cablevision Systems Corporation CEO and Madison Square Garden Company Executive Chairman James L. Dolan. De bewust James Dola, als herder, aanvoerder en bezieler van een zeer wollig en smaakvol folky-bluegrassachtig groepsgeluid, complete met banjo en fiddle en fraaie meerstemmige vocalen: het klonk en zag eruit alsof ze recht uit de prairie kwamen maar creëerde alvast een uitstekende stemming onder het al wat oudere publiek dat massaal proviand insloeg aan de bier- en hamburgerkramen. Hun meest recente CD heet dan ook zeer toepasselijk “Good Luck and Good Night”, meer dan verdienstelijke en gesmaakte appetizer, die deed verlangen naar méér …
Daarna mochten de grote kanonnen hun opwachting maken, courtesy 1969 : the original Doobie Brothers (featuring stergitarist Tom Johnston and fingerstyle picking legend Pat Simmons & and multi-instrumentalist, John McFee), allemaal net niet-zeventigers, maar nog supervitaal, zo mocht blijken …

Klokslag 7 uur maakten 7 in typische southern rock outfit-figuren hun opwachting op het podium en waren we meteen bij de les : maar liefst 3 gitaristen gaven meteen krachtig van jetje tijdens de prachtig meerstemmig gezongen openeer “Jesus Is Just Allright”, de samenzang en samenspel klonk vitaal en overtuigend en de sfeer zat meteen juist : dit ging een avond van de grote dagen van weleer worden. De trein denderende overweldigend verder met een fel “Rockin’ Down The Highway” , waarin Tom Johnston, 70 volgend jaar (niet dat daar iets van te merken viel !) volop zijn onaangetaste legendarische ritmische aanslagtechniek mocht demonstreren. 7 jaar eerder stonden de heren in het voorprogramma van Toto in een vol Vorst-Nationaal, en dat ze nu voor slechts een duizendtal fans speelden, lieten ze niet aan hun hart komen, het was direct volle petrol en lap erop !
De ene klassieker na de andere passeerde in sneltreinvaart en confirmeerde de unieke reputatie en historische betekenis van deze iconische band : een ware smeltkroes van R&B, country, bluegrass, Heavy Metal en pure rock ’n roll recht uit het broeierige Californië van het einde van de sixties : live klonk het allemaal nog even patent en tijdloos en de band speelde allesbehalve routineus en gulzig en enthousiast in op de dankbare publiekreacties van talrijke babyboomers die zich geteleporteerd voelden naar een tijd die we allemaal missen of alleen maar kunnen hopen van erbij geweest te zijn : die van de flowerpowerjaren !

“Road Angel” is volgestouwd met vingervlugge gitaarsoli en ook het heel soulvol gezongen “Dark Eyed Cajun Woman” is gekenmerkt door het werkelijk prachtige en nog steeds verbluffende gitaarwerk van oudgediende Tommy Jonston. “Spirit” wordt in heuse Iers-Amerikaanse folktraditie gebracht; akoestisch en compleet met viool en pedalsteel: smullen voor de puristen !Even verdwijnt de band van het podium voor een instrumentaal duel tussen twee akoestische gitaren met “Slat Key Soquel Rag”, dat fel doet denken aan het al even legendarische Little Feat …Een funky gebracht “Eyes of Silver” kunnen we nog best omschrijven als progrockcountrysoul. Noteren we nog een kristalhelder vierstemmig gezongen “Eyes of Silver”, met een solospot voor keywizzard Don Payne en een ereschavotje voor drummer Ed Toth.

“Doctor” klom mits een heerlijk melodieuze gitaarsolo naar ongekende hoogten en ging over de helende kracht van de muziek, dat die jong houdt, daarvan leverden de heren op het podium anno 2017 het levende bewijs. Even voor de grote finale werd ingezet, kregen we nog een subtiel, door John McFee mooi op viool ingekleurd “Black Water” waarin ook het obligate collectieve meezingmoment werd binnengesmokkeld.Een driftig, op omstuimige mondharmonicatonen meegeblazen “Without Love” bewees een ding : op de succesformule van de Doobie Brothers zit nog een spatje sleet, het was een set met feitelijk alleen maar hoogtepunten. Met een potig “China Grove” ging het nog een versnelling hoger en lieten de heren een begeesterde zaal achter. Orgelpunt was een nog lang nazinderend “Listen To The Music”.
Perfecte festivalband als u het mij vraagt, véél meer dan een nostalgieact of waardig ouder worden : Doobie Brothers anno 2017 still VERY alive & kicking !

Setlist Doobie Brothers

01 Jesus Is Just Allright
02 Rockin’ Down The Highway
03 Take Me In To Your Arms
04 Road Angel
05 Dark Eyed Cajun Woman
06 Spirit
07 Slat Key Soquel Rag
08 South City Midnight Lady
11 The Doctor
12 Black Water
13 China Grove

Bis

14 Without Love
15 Listen To The Music